|
Vierde etappe, donderdag 5 juli: Pomezia - Caserta, onder Napels (343km).
Die middag kwam ik regelmatig richtingsborden tegen met het opschrift 'Cassino', ofwel de Monte Cassino. De
berg (monte) ligt grofweg tussen Rome en Napels. Op de top, 519m, ligt een Benedictijner abdij (klooster).
Gebouwd op een Romeinse versterking en in het verleden meerdere malen verwoest en steeds weer opgebouwd. De
laatste verwoesting dateert uit de tweede wereldoorlog. Op 15 februari 1944, toen de Slag om Monte Cassino
tussen de goed ingegraven Duitsers en de oprukkende geallieerden in alle hevigheid woedde, vermoedde het
geallieerde opperbevel ten onrechte dat de Duitsers zich ook in het klooster verschanst hadden en dat
platbombarderen onvermijdelijk was. In dit gebouw van rust, vrede en gebed hadden honderden mensen een
schuilplaats gevonden. Binnen drie uur tijd zou dit hun laatste rustplaats worden. Veel kunstschatten waren
echter tijdig in veiligheid gebracht. Er werd nog een lange tijd in de ruïnes van de abdij gevochten.
Uiteindelijk hebben Poolse soldaten het klooster veroverd. De naoorlogse wederopbouw duurde meer dan een
decennium en werd volledig gefinancierd door de Italiaanse staat. Na zoveel eeuwen blijft de abdij van Monte
Cassino de oorsprong van het westers kloosterleven. Helaas ontbrak ons de tijd om het klooster te bezoeken.
Een stempelpost nabij het klooster was natuurlijk te gek geweest! De vrede hadden we wel gehandhaafd, maar
de goede rust was door ons toedoen zeker verstoord geraakt ;-) |
Zoals ik al eerder schreef zijn tijdens Milaan-Taranto dagelijks
bonuspunten te scoren. Je moet voor de eerste streep wachten bij een digitale klok. Dan is het de kunst
de tweede streep - op zo'n 8 Ã 15 meter afstand - te passeren op de precieze tijd, genoteerd op de startkaart.
Er wordt tot op 10.000e seconde gemeten. Nummer 1 van de proef krijgt 5 bonuspunten, nummer 2 scoort 4 punten,
etc. Het lukte mij niet om hiermee punten binnen te halen. Anderen waren er bedreven in. Een andere handicap
bleek toch de tijdregistratie. De organisatie had aangegeven dat de centrale klok synchroon liep met een
radiosignaal uit Frankfurt. Er werd bijgezegd dat het signaal in Zuid-Italië minder goed doorkwam en dat
dat consequenties kon hebben. Wat er niet bij werd gezegd was dat de lokale stempelposten soms een eigen
(keuken)klokje hadden staan dat helemaal niet gesynchroniseerd was met de hoofdklok en het signaal uit
Frankfurt. Zelf had ik mijn quarzklokje afgestemd op de hoofdklok. En zo kon het gebeuren dat ik 2 minuten
te vroeg vertrok vanaf deze tijdcontrole. Ook dat leverde 2 strafpunten op. Op die manier incasseerde ik mijn
totaal van 7 strafpunten. Met een pushstart in Milaan had ik mijn totaal aantal strafpunten kunnen beperken
tot 2 en dan had een hogere klassering er zeker in gezeten. Die middag, ongeveer 40km voor
het einddoel van de dag had ik nog een hele leuke ontmoeting.
|
 |
Leuke ontmoeting met Salvatore in
Piedimonte Matese, niet ver van Napels |
|
Regelmatig werd ik
door Italianen aangesproken over mijn Moto Morini 'Tremezzo' (drie-en-een-half). Ik rij op het
allereerste model uit 1973, de zogenaamde 'prima seria' (eerste uitvoering). Die gesprekken zijn
altijd erg hartelijk. Nu stapte Salvatore op mij af. Ik had jaren geleden eens een e-mail van hem
ontvangen met een vraag over de zeldzame kleur van zijn motor. Ik kon hem daar een nuttig antwoord
op geven. Nu had hij mijn naam in het roadbook gezien en keek uit naar nummer 117. Leuke ontmoeting,
helaas kort van duur. Om strafpunten te voorkomen hield ik mij netjes aan de vertrektijd. |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
V.l.n.r.: (135) Guzzi Special 500cc/1936,
(78) Mondial 200cc/1952, Guzzi GTC 500cc/1937, Indian Chief 1200cc/1944 en een eigenbouw 175cc Morini racer |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
BEAT the clock
|
 |
Vijfde etappe, vrijdag 6 juli: Caserta - Matera (356km).
's Ochtends reden we de eerste 90
minuten door kleine steden met veel verkeer en verkeersopstoppingen. Hoe het de volgauto's steeds weer lukte
om aangehaakt te blijven bij de tweewielers is en bleef voor mij een raadsel. Eenmaal buiten het stedelijk
gebied voerde het parcours ons ook nu weer over veel passen van de Apenijnen. De maximale hoogte lag steeds
zo rond de 1150 tot 1200 meter. Af en toe reden we door kleinere plaatsen en in één zo'n plaats was alle
asfalt gefreesd. Eén groot 'wasbord'. Mijn eigen truc was om vooral niet te snel te rijden en de motor zelf
z'n weg te laten zoeken. Het was een erg warme dag, die verder probleemloos verliep. Veel water drinken, op
tijd tanken en goed de vele tornantes (haarspeldbochten) ronden, zowel bergop als bergaf. In Matera werden
we in een prachtig hotel ondergebracht. |
 |
Voor alle deelnemers....
|
....een medaille van de stad! |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
In Matera kregen we een medaille uitgereikt
van de stad. Rechter foto een blik op de oude stad. |
Zesde en laatste etappe, zaterdag 7 juli: Matera - Taranto (142km).
De etappe ging normaal van start. De afstand bedroeg deze laatste dag 'slechts' 142km. De weg aan het begin van de
etappe ging het vooral rechtuit waardoor we de motoren met bijna volgas over het asfalt joegen. Juist dan is het
zaak goed op te letten om de juiste afslag niet te missen. De organisatie dacht er blijkbaar net zo over, want bij
de betreffende afslag hadden ze iemand met een fel gekleurd hesje en een vlag neergezet om de rijders de juiste kant
op te sturen. Een dag eerder stond er niemand bij een y-splitsing. De weg naar deze splitsing was kaarsrecht. Ik reed
hard en geconcentreerd en zag daarbij een afslag over het hoofd. Binnen 200 meter viel het muntje gelukkig en ben
ik omgekeerd, terug naar de afslag.
Inmiddels vertoonde de lucht boven Taranto een zeer dreigende zwartgrijze kleur en een zware regenbui kon eigenlijk
ieder moment losbarsten. Een felle bliksemschicht boven zee deed mij het ergste vrezen, maar de weergoden (of was het
Neptunus?) waren ons rijders gunstig gezind: het bleef zowaar droog. Later vlak voor de stad Taranto lagen er grote
plassen op straat. De bui was wel gebarsten, maar niet boven ons hoofd :-)) |
 |
In Villa Castelli, zo'n 30km voor Taranto werden de startkaarten ingenomen. Anna van de organisatie die voor ons
steeds de verhalen van 'koersdirecteur' Franco Sabatini uit het Italiaans vertaald had naar het Duits en Engels
nam ze persoonlijk in. Toch wel een gedenkwaardig moment, omdat we de hele week zo gefocust waren op die
startkaarten. Kaart 's ochtends ophalen, bij alle posten laten afstempelen, vertrektijden laten noteren en
(heel belangrijk) tijdig inleveren. Natuurlijk was die kaart ook belangrijk bij onaangekondigde stempelposten.
Anna vertelde dat we als één groep naar Taranto zouden rijden. Taranto is een havenstad met hoge flatgebouwen.
De herrie (en stank) van 150 motorfietsen weerkaatste tegen de gevels. De Italianen vonden het best en maakten
er geen punt van: hoe meer herrie, hoe beter lijkt het credo. Vlak voor de boulevard in Taranto, de Lungomare
Vittorio Emanuele III, is er een plein. Volgens traditie moesten alle deelnemers hier wachten op hun 'two minutes
of fame'. Of het 2 minuten duurde? Waarschijnlijk korter! De assagitori werden daar liever niet gezien, maar mijn
kamergenoot trok zich er niets van aan. Hij trok de gashandel van zijn getunde Guzzi flink open, maakte een wheelie
en haalde halverwege de boulevard zijn voorgangers in!!! Geslaagde actie!! Niet lang daarna was ik zelf aan de beurt.
Zelf deed ik het iets rustiger aan, juist omdat ik wist dat er na de finish niet veel asfalt is om te remmen :( |
Geeft een aardig beeld wie de Italianen over de vloer hadden ;-) |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Hier stellen we op voor de laatste sprint over de boulevard
van Taranto: 'our 2 minutes of fame'. |
Het passeren van de finish was natuurlijk een geweldig moment! Superblij dat ik heelhuids en zonder technische of mechanische
problemen de eindstreep van mijn tweede Milaan-Taranto had gehaald. De 6e plaats op mijn 39 jaar ouwe-trouwe Moto Morini
3Â3½ was natuurlijk een leuke opsteker. De motor met 73.000km op de teller heeft tijdens de etappes geen klap verkeerd
gegeven. Ook leuk dat de motor mij nog nooit heeft laten staan! Kortom een perfecte motorfiets voor een rally als deze.
Ik ging voor de punten en dat is gelukt! De concurrentie bij Milaan-Taranto bleek behoorlijk groot. Ik heb deze keer
geleerd dat écht alle details meetellen, als je voor een goede plaats in het klassement gaat! In de toekomst ga ik
zeker nog eens Milaan-Taranto rijden en dan duw ik de motor bij de start beslist aan! Scheelt toch 5 punten!!
Natuurlijk bedank ik hierbij alle Nederlandse rijders voor hun
kameraadschap: Cees/Annet, Jos/Hendrika (zijspanners) en verder Aart, Andries, Chris, Eric, Erwin, Hans, Jelle, Loek,
Marcel, Niels, Thomas, Wim en Rik in de servicewagen. Ook bedank ik Jaap en Ellen voor de immer perfecte organisatie
vanuit NL. De Italianen verdienen een speciale vermelding en woord van dank vanwege de uitstekende organisatie,
de vele vrijwilligers van locale motorclubs die ons het rijden mogelijk maakten! Vertegenwoordigers van gemeenten,
politie en anderen: allemaal droegen ze bij aan een onvergetelijke week van geweldig motorrijden!! Italië is een zeer
gastvrij land met uiterst vriendelijke mensen die veel enthousiasme opbrengen voor de klassieke motorfiets scene. |
 |
 |
 |
 |
Eindklassement 350cc |
MIJN FINISH IN TARANTO!! |
De échte kampioen: 39jr en 2e Milaan-Taranto
probleemloos uitgereden. Italiaanse kwaliteit!! |
Fotoalbum van de aankomst in TARANTO |
 |
 |
 |
 |
 |
Drukte bij de finish
| |
|
'26e editie Milaan-Taranto, 350cc klasse, 1-7 juli 2012' |
 |
V o l g d e p i j l e n |
 |
Naar bovenzijde pagina. |
Terug naar deel 1. |
|
|
